مهدیه پرنیان:
*شعر شرجی*
هم ولاتی تَش گرفتُم بسکه قلبمُ در فشارِن
نبض قلبُم از دس گرما فراتر از هزارِن
ای خدا هر چی هُوِیْ خوش سی شمالت کوله کِردِن
سی جنوبم تَش بِرُندِیْ ای چه رسم روزگارن؟
شرجی و گرما خِفَم که،از دس خُم جونه سیرُم
تو سرُم پاتیل اُوْ جوشِن مث دیگ بُخارن
از دس شرجی عرق همچی سرازیرِن ز پوزُم
مثل جلدِ قمقمه دایُم تِرُم ای روزگارِن؟
تو چیشُم از بس عرق رفتِن نمی بینُم دو متریم
پیش چشمُم هر چه می بینُم تمومِش تیر و تارِن
خُلق مردم تنگِ تنگِن، حوصله هیچکی نداره
بسکه از ای آسمون شرجی و گرما بر قرارِن
شرجی وگرما نه کم بی، قوز بالِیْ قوز واوی
ای فشار اقتصادی هم مدامِش دس به کارِن
«نادری»طاقت نداری جمع و جورا وو یهِ خورده
مِیْ نمی فهمی که بعد شرجی و گرما بهارن؟
تیر------------۹۶
